Hoe het begon:
Ik weet nog heel goed dat ik Mo voor gek verklaarde, omdat die de hele nacht alleen met de bellyboat op pad ging.
Op een dag zat ik op zondag achter de televisie, toen ik opeens Paul zag. Hij legde uit dat die wist waar die meerval woonde en dat die nog aan de beurt kwam. Ik belde Mo op en zei dat er een of andere gek op televisie was die wist waar die meerval woonde. Het antwoord dat ik kreeg was : Ja dat is Paul waar ik mee vis!
Ik kwam niet bij en heb maandenlang gelachen om waar ze mee bezig waren. Nachtenlang niks vangen en dan toch blijven gaan. Niet wetende dat ik in de toekomst minstens even verslaafd achter de meervallen aan zou zitten!
In 2022 was het zover! Ik ging de eerste keer mee met de bellyboat. Mo had een reserve bellyboat en daar kon ik mee het water op.
Het was even wennen, maar wel leuk om te ervaren. Ik zag mezelf dit nog niet de hele nacht doen. Ik was al blij dat ik wat snoekbaarsjes kon vangen met een 2d schermpje.
Op een gegeven moment heb ik met Mo meegekeken op de livescope en kon ik zo wat snoekbaarsjes op me eigen aasje zien knallen. Ik vond het vet om te zien, maar ik vond het een hele klap geld. Zeker omdat het me vanaf de kant al goed af ging met het snoekbaarzen.
Mo en Paul hadden een tripje naar het buitenland en Mo kocht een reserve livescope set.
Het moment dat ik echt besmet raakte met het meervallen.
Ik ging een nachtje mee achter de meervallen aan samen met Mo en Paul. Uitgerust met de reserve livescope set van Mo ging ik in het donker het water op. Ik zag wat meervallen zwemmen, viste ze aan en ik ving helemaal niets.
Dit ging een paar sessies zo door. In de tussentijd vingen Mo en Paul wel gewoon vis. Het was vet om te zien hoe dat ging. De drill, het formaat vissen waarmee ze naar de kant gingen om op de foto te gaan.
Mij was het nog niet eens gelukt om ook maar een aanbeet te krijgen.
Wat wel belangrijk voor mij was dat er elke sessie progressie was. In het begin was het voornamelijk het besturen van de bellyboat.
Toen dat een beetje ging begon het zoeken en “volgen” van de vis. Voor mij wel het moeilijkste van deze visserij.
Je zou zeggen dat je een vis van zo een formaat makkelijk zou moeten zien op je scherm. Dat is zeker zo, als die lekker aan het zwemmen is. Een vis die lekker achter een obstakel verstopt zit is een stuk moeilijker te herkennen.
Lvs 34 en lvs 32
Op een gegeven moment lag ik met de Mo en Paul op het water. En het gebeurde regelmatig dat een van hun zei : Er ligt een dikke onder je maat!
En ik zag, helemaal niks. En als ik ze dan wel zag en ik zat er achter een aan dan was ik ze even snel weer kwijt.
Ik had de reserve lvs 32 van Mo en hun hadden allebei een lvs 34. Helemaal zat dat ik het die dag was heb ik thuis een lvs 34 besteld. In ieder geval heb ik dan hetzelfde en kan het daar niet aan liggen. De enige reden dat ik geen vis kan vangen was ik dan zelf.
De derde sessie nadat ik de lvs 34 heb gekocht ving ik me eerste meervallen. 3 stuks had ik er toen, waarvan de grootste 178 was.
De verslaving zat er goed in!
Blij dat ik was ging ik de week erop weer mee, met de gedachte dat ik het spelletje door had. Een hele lange sessie later zat ik onderweg met een blank naar huis in de auto!
Ik heb veel geleerd van Mo en Paul. Van het volgen tot aanvissen van de vis. Ik kreeg gewoon even jaren aan kennis en ervaring mee in een paar sessies.
Alleen leer ik niet makkelijk als ik iets niet zelf ervaar of als iemand meekijkt. Dan heb ik een soort van “paniek” en lukt het al helemaal niet.
Ik heb wel is gehad dat Mo zei van kom deze vis hangt stil vis hem aan. Maar omdat je het dan precies op die manier wilt doen wat je is uitgelegd lukt het op dat moment niet.
Mo die probeert te helpen zegt dan: ja je zat er niet perfect bij. Helemaal gefrustreerd zeg ik dan ja op mijn scherm wel. Ik zat er waarschijnlijk op dat moment ook echt niet goed bij, maar heb op dat moment helemaal niet door hoe nauw dat luisterd allemaal.
En dan heb ik de slechte eigenschap om me te gaan afzonderen. Waar Mo en Paul dan gemotiveerd heel het gebied afzoeken naar vis, ga ik dan achter 1 vis aan en dan geef ik niet op ook. Het is wel eens gebeurd dat ik gewoon 6 uurtjes op 30 m2 water heb gelegen en dat Mo wel is belde van ben je nog steeds daar?
Uiteindelijk na veel, heel veel uren maken gaat het steeds beter. Maar leren doe ik elke sessie nog en dat zal niet veranderen ook. Ik heb het geluk gehad dat ik met twee hele fanatieke vissers mee kon en mocht, die ook bereid waren om hun kennis en ervaring te delen. Die oprecht blij zijn als je wat vangt en die altijd klaar staan om te helpen als het nodig is.
Iets wat boven alles uitsteekt wat ik heb ik meegekregen van deze mannen is toch wel dat je niet opgeeft. Een sessie van 15 uur is meer dan normaal.
Het blijft een bijzondere hobby!
Over de auteur
